Sędzia na ławie oskarżonych

Chrześcijanie często w odpowiedzi na zwrócenie im na coś uwagi, oburzają się, twierdząc, że przecież Jezus mówił, aby nie osądzać. O jakie osądzanie jednak chodziło Jezusowi?  Słowo osądzanie może w Biblii oznaczać posiadanie zdania na jakiś temat, wydawanie opinii czy też sądów dotyczących jakichś kwestii.

Może także oznaczać rzeczywistą ocenę sytuacji, dostrzeżenie grzechu i napominanie swojego brata w Chrystusie z miłością, mając w sercu nadzieje, że ten się odwróci od grzechu i uniknie konsekwencji.  Jednak osądzanie czasem oznacza również potępienie kogoś i wydawanie na niego wyroku.

Jakie więc sądzenie jest dobre i o którym osądzaniu mówi fragment z Mateusza 7:1-5?

Skoro Bóg każe nam używać własnego rozumu i logicznie osądzać różne okoliczności, Jezusowi z pewnością nie chodziło o osądzanie w rozumieniu wydawania opinii na jakiś temat. Jeżeli mamy również napominać grzesznych, z miłością i pokorą prosząc brata czy siostrę o opamiętanie, Bóg na pewno nie zabrania czegoś, co sam nakazuje.  Natomiast trzeci rodzaj osądzania, wynikający z pychy jest tym, któremu Bóg się sprzeciwia. Jak go jednak rozpoznać?

Przede wszystkim trzeba zbadać własne motywy osądzania drugiej osoby. Jeżeli ma ono sprawić, że będziemy budować własną samoocenę i poczujemy się lepsi od innych, to nie będzie to pobożne napominanie.

Po drugie, osądzanie zakazywane przez Boga charakteryzuje się powierzchownością. Jeżeli nie zależy nam na drugiej osobie, nie będziemy chcieli poświęcić czasu na zbadanie sytuacji. Ocenianie po pozorach oraz pochopne osądzanie z pewnością nie podoba się Bogu.

Po trzecie, grzeszne osądzanie często wiąże się z hipokryzją. Jeżeli wydajemy osąd na kogoś innego, jednocześnie tkwiąc w tym samym grzechu, to stajemy się obłudnikami, których często publicznie ganił sam Jezus.

Dlaczego jednak nie powinniśmy osądzać? Jeśli jesteś ciekaw odpowiedzi na to pytanie, koniecznie wysłuchaj całości kazania Przemka Piłatowicza na podstawie Ewangelii Mateusza 7:1-5!